To już jest koniec, nie ma już nicJesteśmy wolni, możemy iśćTo już jest koniec, możemy iśćJesteśmy wolni, bo nie ma już nic To już jest koniec, nie ma już nicJesteśmy wolni, możemy iśćTo już jest koniec, możemy iśćJesteśmy wolni, bo nie ma już nic Robaczek w swej dziurce, jak docent za biurkiemI pszczółka na kwiatkach, jak kontrol w tramwajachTak dłubie i gmera, napisze wymyśliObejdzie wokoło, zabrudzi wyczyściI krzaczek przy drodze i brat przy maszynieJak noga w skarpecie, jak sprzedawca w kantynieKamyczek na polu i strażnik na strażyLodówka wciąż ziębi, kuchenka wciąż parzyA po co? A po co? Tak dłubie i dłubie?A za co? A za co? Tak myśli i skubie?I tak się przykłada i mówi z ekranuI bredzi latami, wieczorem i ranoTo już jest koniec, nie ma już nicJesteśmy wolni, możemy iśćTo już jest koniec, możemy iśćJesteśmy wolni, bo nie ma już nic To już jest koniec, nie ma już nicJesteśmy wolni, możemy iśćTo już jest koniec, możemy iśćJesteśmy wolni, bo nie ma już nic, nie ma już nic, nic, nic!
